پاییز سال 61 بود.بار دیگر به همراه ابراهیم عازم مناطق عملیاتی شدیم.این بار نقل همه مجالس توسل های ایراهیم به حضرت زهرا (س) بود.هرجا میرفتیم حرف از ابراهیم بود.

خیلی از بچه ها داستان ها و حماسه آفرینی های او را در عملیات ها تعریف میکردند.همه آنها با توسل به حضرت زهرا انجام شده بود.

به منطقه ی سومار رفتیم.به هر سنگری سر میزدیم از ابراهیم میخواستند که برای آنها مداحی کند و از حضرت زهرا (س) بخواند.

شب بود.ابراهیم در جمع بچه های یکی از گردان ها شروع به مداحی کرد.صدای ابراهیم به خاطر خستگی و طولانی شدن مجالس گرفته بود.بعد از تمام شدن مراسم یکی دو نفر از رفقا با ابراهیم شوخی

کردند و صدایش را تقلید کردند.آنها چیزهایی گفتند که ابراهیم ناراحت شد.

ابراهیم عصبانی شد و گفت:من مهم نیستم.اینها مجلس حضرت زهرا را به شوخی گرفته اند.برای همین دیگر مداحی نمیکنم!هرچه میگفتم حرف بچه ها را به دل نگیر تو کار خودت را بکن فایده ای نداشت...

آخر شب برگشتیم مقر.دوباره قسم خورد که دیگر مداحی نمیکنم!

ساعت 1 نیمه شب بود.خسته و کوفته خوابیدم.قبل از اذان صبح احساس کردم کسی دستم را تکان میدهد.چشمانم را به سختی باز کردم.چهره ی نورانی ابراهیم بالای سرم بود.من را صدا زد و

گفت:پاشو.الان موقعه اذانه.

من هم بلند شدم.با خودم گفتم:این بابا انگار نمیدونه خستگی یعنی چی؟!

ابراهیم بچه های دیگر را هم صدا زد.بعد هم اذان گفت و نماز نماز جماعت صبح را برپا کرد.بعد از نماز و تسبیحات ابراهیم شروع به خواندن دعا کرد.بعد هم مداحی حضرت زهرا (س)!!!!!!!!

اشعار زیبای ابراهیم اشک چشمان همه بچه ها را جاری کرد.من هم که دیشب قسم خوردن ابراهیم را دیده بودم از همه بیشتر تعجب کردم و.لی چیزی نگفتم.بعد از خوردن صبحانه به همراه بچه ها به سمت

سومار برگشتیم.

بین راه دائم در فکر کارهای عجیب او بودم.ابراهیم نگاه معنا داری به من کرد و گفت:میخواهی بپرسی با اینکه قسم خوردم چرا روضه خواندم؟

گفتم:خب آره.شما دیشب قسم خوردی که....

پرید تو حرفم و گفت:

چیزی که میگویم تا زنده ام جایی نقل نکن

بعد کمی مکث کرد و ادامه داد:

دیشب خواب به چشمم نمی آمد.اما نیمه های شب کمی خوابم برد.

نگو نمیخوانم.ما تو را دوست داریم.هر کس گفت بخوان تو هم بخوان

دیگر گریه امان صحبت کردن به او نمی داد.ابراهیم بعد از آن به مداحی کردن ادامه داد...

منبع : جزیره مجنون

من عاشق محمدم

از تروریسم متنفرم

توهین به پیامبران الهی را محکوم میکنم...

کاش وقتی بچه هامون مدرسه میرن بهشون بگیم...

عزیزم من نمی خوام تو بهترین باشی

من فقط می خوام تو خوشبخت باشی

اصلا مهم نیست همیشه نمره هاتو 20 بگیری

جای 20 می تونی 16 بگیری

اما از دوران مدرسه و کودکیت لذت ببری

از “ترین” پرهیز کن... 

خوشبختی جایی هست که خودت رو با کسی مقایسه نکنی

حتی نخواه خوشبخت ترین باشی

بخواه که خوشبخت باشی و برای این خواستت تلاش کن همین

من فکر میکنم از وقتی به دنبال پسوند “ترین” رفتیم،

خوشبختی از ما گریخت 

از 19/75 لذت نبردیم چون یکی 20 شده بود 

از رانندگی با پراید لذت نبردیم چون ماشینای مدل بالاتری تو خیابون بود

از بودن کنار عشقمون لذت نبردیم

چون مدرک تحصیلی و پول توی جیبش کمتر از خیلی های دیگه بود

می خوام بگم خیلی از ما فقط به “بهترین، بیشترین و بالاترین” چسبیدیم

و نتیجه این نسل های افسرده و همیشه گریان شد 

شاید لازمه تغییر جهت بدیم

یا حداقل اجازه ندیم نحسیِ “ترین” دامن بچه هامون رو بگیره 

کم باشید اما کمترین نباشید!

و همینطور زیاد باشید اما زیاد ترین نباشید!

 و همیشه شاکر باشید و قانع!

گفتم : خدای من ، دقایقی بود در زندگانیم که ھوس می کردم سر سنگینم را که پر از دغدغه های دیروز بود و ھراس فردا ، بر شانه ھای صبورت بگذارم و آرام برایت بگویم و بگریم ، در آن لحظات شانه ھای تو کجا بود ؟
گفت: عزیزتر از ھر چه ھست ، تو نه تنھا در آن لحظات دلتنگی ، بلکه در تمام لحظات بودنت بر من تکیه کرده بودی ، من آنی خود را از تو دریغ نکرده ام که تو اینگونه ھستی .
من ھمچون عاشقی که به معشوق خویش می نگرد ، با شوق تمام لحظات بودنت را به نظاره نشسته بودم .

گفتم : پس چرا راضی شدی من برای آن ھمه دلتنگی ، اینگونه زار بگریم ؟
گفت : عزیزتر از ھر چه ھست ، اشک تنھا قطره ای است که قبل از آنکه فرود آید عروج می کند ،اشکھایت به من رسید
و من یکی یکی بر زنگارھای روحت ریختم تا باز ھم از جنس نور باشی و از حوالی آسمان ، چرا که تنھا اینگونه میـشود تا ھمیشه شاد بود .

گفتم : آخر آن چه سنگ بزرگی بود که بر سر راھم گذاشته بودی ؟
گفت : بارھا صدایت کردم ، آرام گفتم از این راه نرو که به جایی نمی رسی ، تو ھرگز گوش نکردی و آن سنگ بزرگ فریاد بلند من بود ،که عزیزتر از ھر چه ھست از این راه نرو که به ناکجاآباد ھم نخواھی رسید .

گفتم : پس چرا آن ھمه درد در دلم انباشتی ؟
گفت : روزی ات دادم تا صدایم کنی ، چیزی نگفتی ، پناھت دادم تا صدایم کنی ، چیزی نگفتی ، بارھا گل برایت فرستادم ، کلامی نگفتی ، می خواستم برایم بگویی .آخر تو بنده ی من بودی چاره ای نبود جز نزول درد که تو تنھا اینگونه شد که صدایم کردی .

گفتم : پس چرا ھمان بار اول که صدایت کردم درد را از دلم نراندی ؟
گفت : اول بار که گفتی خدا آنچنان به شوق آمدم که حیفم آمد بار دگر خدای تو را نشنوم ، تو باز گفتی خدا و من مشتاق تر برای شنیدن خدایی دیگر ، من اگر می دانستم تو بعد از علاج درد ھم بر خدا گفتن اصرار می کنی ھمان بار اول شفایت می دادم.

گفتم :مھربانــترینم ، دوستت دارم ...
گفت : عزیزتر از هرچه هست ، من هم دوستت دارم

4000 < 1
هرکه پرسیــد چرا؟
بــگو
یک تنــه
زد به قلبِ
چهار هزار محافظ شریـعه
و به آب رسیـد
عبــاس!

آفای محترم...

بانوی عزیز...

ماه محرم است...

نمیگویم حسین رادوست بدارید...

نه اصلا...

تنهابه احترامش شمشیرنگاه وآرایشتان راغلاف کنید...

خواهش میکنم...

مباهله؛روزعزت وافتخارشیعه برشمامبارکباد...

مهدی جان

آلودگی هواکه سهل است!

آلودگی دلهایمان نیزازحدهشدارگذشته...

نفس هایمان به شماره افتاده...

سالهاست زندگی مان؛تعطیل رسمی است...

هوای باریدن نداری مولاجان؟

الحمدلله الذی جعلنامن المتمسکین بولایة امیرالمومنین والائمة علیهم السلام

عیدغدیرخم برشمامبارکباد...