www.faater110.ir
.:: نویسندگان ::.
مدیر وبلاگ: پلاک [66]
مجموعه کلیپ صوتی
«جامعه ی مهدوی»
دانلود کنید:
منبع:
www.snn.ir
عزیزان می توانند انتقاد( ودر کنارش پیشنهاد) و نظرات کاربردی در زمینه های علمی، سیاسی، فرهنگی و... که امکان اجرا در دانشکده را دارد به آدرس ذیل ارسال فرمایند :
هوالحق
فرض کنید افرادی در بیابان گم شدند و از تشنگی وبی آبی رو به هلاک هستند.
در این حال گروهی از راه می رسند که راه را می شناسند و حاضرند به این افراد کمک کنند.
این افراد چه خواهند کرد؟
باکمال میل قبول می کنند و سپاسگزار آنها هم خواهند بود.
حال اگر شرط رئیس این گروه برای کمک این باشد که گروه مرا دوست داشته وابراز کنید، چه؟
در این صورت نیز قبول خواهد کرد.
خداوند پیامبرگرانقدر را برای خارج نمودن مردم از بیابان گمراهی، فرستاد به این شرط که اهل بیت پیامبر را دوست داشته باشند
ولی مردم نادان چه کردند؟
در طول راه اسباب آزار رهبران خود را فراهم کردند و در آخر آنها را از بین بردند وبرای همیشه در بیابان گمراهی ماندگار شدند.
یادمان باشد رهبر حتی اگر معصوم هم نباشد، او را مانند جواهری گرانبها محافظت نماییم تا از این بیابانهای گمراهی نجات یابیم و به سر منزل مقصود برسیم.
اللهم احفظ قائدنا الخامنه ا ی
کاش وقتی بچه هامون مدرسه میرن بهشون بگیم...
عزیزم من نمی خوام تو بهترین باشی
من فقط می خوام تو خوشبخت باشی
اصلا مهم نیست همیشه نمره هاتو 20 بگیری
جای 20 می تونی 16 بگیری
اما از دوران مدرسه و کودکیت لذت ببری
از “ترین” پرهیز کن...
خوشبختی جایی هست که خودت رو با کسی مقایسه نکنی
حتی نخواه خوشبخت ترین باشی
بخواه که خوشبخت باشی و برای این خواستت تلاش کن همین
من فکر میکنم از وقتی به دنبال پسوند “ترین” رفتیم،
خوشبختی از ما گریخت
از 19/75 لذت نبردیم چون یکی 20 شده بود
از رانندگی با پراید لذت نبردیم چون ماشینای مدل بالاتری تو خیابون بود
از بودن کنار عشقمون لذت نبردیم
چون مدرک تحصیلی و پول توی جیبش کمتر از خیلی های دیگه بود
می خوام بگم خیلی از ما فقط به “بهترین، بیشترین و بالاترین” چسبیدیم
و نتیجه این نسل های افسرده و همیشه گریان شد
شاید لازمه تغییر جهت بدیم
یا حداقل اجازه ندیم نحسیِ “ترین” دامن بچه هامون رو بگیره
کم باشید اما کمترین نباشید!
و همینطور زیاد باشید اما زیاد ترین نباشید!
و همیشه شاکر باشید و قانع!
وسعت تمام دلتنگی این روزهایم را با اشک هایم به تو نشان دادم.من پای پیاده به سوی حرم تو راه افتادم. می دانم تو در همین نزدیکی ها هستی و هوایم را داری.
این روزها همه جا عکس تو را می بینم عکسی که در آن تو دست هایت را باز کرده ای و داری از آهویی دفاع می کنی.خوش به حال آن آهو.
چه احساس خوبی به من دست می دهد وقتی در صحن انقلاب ایستاده و از تو اذن دخول می خواهم و تو راهم می دهی. پله پله ذکر می گویم وبه سمت زیر زمین حرم ، پایین می روم.
آه، به یکباره قلبم با تپش بیشتری می زند، آن لحظه که دستم می گرفت به ضریح تو ، انگار یکبار دیگر به دنیا آمدم، لحظه ای میان اشک و آه ودلتنگی به تو گفتم سلام آقا،سلام عزیزم. آقا جان خیلی ها به من گفتند از طرف ما نائب الزیاره باش.خیلی به من گفتند سلام ما را به آقا برسان. در راه که می آمدم به من سفارش کردند به تو بگویم مریض دارند والتماس دعا داشتند.بسیار به من سفارش کردندکه به آقا بگو حاجت داریم و من فقط و فقط به تو می گویم هیچ غمی ندارم ، غم من با دیدن تو تمام شد امام مهربان من.
نثر:میثم اسکندری
لبخند [12] ، تبریک [4] ، حضرت رضا [3] ، دلنوشته [3] ، طنز [3] ، سیاسی [3] ، محرم [2] ، وبلاگ نویسی [2] ، بصیرت [2] ، تسلیت [2] ، اطلاعیه [2] ، انتظار [2] ، با مزه [1] ، بامزه [1] ، بدون شرح [1] ، بسیجی [1] ، ...تشر به سربازانی که فراری شده اند از امام! [1] ، 1 [1] ، 5 [1] ، آه [1] ، اطلاع رسانی [1] ، امام خامنه ایی [1] ، امام زمان [1] ، دلنوشته ای از تنها [1] ، ده خواهش [1] ، خاطره [1] ، خاطره ی تهاجم فرهنگی [1] ، ویژگی کامل شدن [1] ، مناجات [1] ، شعر [1] ، شهدا [1] ، شهید شهریاری [1] ، طنز سیاسی [1] ، عزیز حزب الله [1] ، ماه رمضان [1] ،
